ကုဒၵါလပ႑ိတဇာတ္ေတာ္ - လကၤာကဗ်ာ ( ၁၉ )

ဗုဒၶေလာင္းလ်ာ ၊ ႏုစၪ္ခါလ်င္ ၊
စားပင္စိုက္ခင္း ၊ စိုက္ပ်ိဳးျခင္းႏွင့္ ၊
ဆင္းရဲႀကီးစြ ၊ သက္ေမြးရေသာ ၊
ဘဝျဖစ္ခါ ၊ နံမည္မွာကား ၊
“ကုဒၵါလပ႑ိတ”တည္း ။

“ကုဒၵါလ”မွာ ၊ တစ္ခ်ိန္ခါတြင္ ၊
“လူ႕ရြာေလာက ၊ ဒုကၡေတာတည္း ၊ 
ေလာကုတ္လွမ္းမွ ၊ ေအးခ်မ္းမည္”ဟု ၊
တည္ၾကည္စိတ္ကူး ၊ ေပါက္တူးဝွက္၍ ၊
ရေသ႔ျပဳလိုက္ ေလသတည္း ။

ရေသ႔ျပဳလည္း ၊ ေပါက္တူးစဲြေၾကာင့္ ၊
အၿမဲၾကာရွည္ ၊ သူမေနနိုင္ ၊
ေျခာက္ႀကိမ္တိုင္ေစ့ ၊ ရေသ႔ျပဳခိုက္ ၊
လူထြက္လိုက္ႏွင့္ ၊ ႀကံအိုက္ဒုကၡ ၊
ဒြိဟစိတ္မ်ား ေနသတည္း ။

သူ႕စိတ္အေျခ ၊ သံုးသပ္ေလေသာ္ ၊
ေပါက္တူးေပၚတြင္ ၊ တြယ္တာခင္မင္ ၊
အျမင္လည္းမွား ၊ စိတ္ထားမရွင္း ၊
မကင္းေလာဘ ၊ ေသာကအေၾကာင္း ၊
ေကာင္းစြာသိရွိ ေလသတည္း ။

ေနာက္ဆံုးယခု ၊ ရေသ႔ျပဳမည္ ၊
မွန္းရြယ္ရည္လ်က္ ၊ မ်က္စိစံုမွိတ္ ၊
စိတ္ဆံုးျဖတ္ကာ ၊ ျမစ္ရွိရာလွမ္း ၊
ကမ္းေျခေရာက္ေသာ္ ၊ ေပါက္တူးကိုဆဲြ ၊
ေရထဲပစ္ခ် လိုက္သတည္း ။

ပိုင္သည့္ပစၥည္း ၊ တစ္ခုတည္းအား ၊
စြန္႕ထားၿပီးေနာက္ ၊ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၊
ၾကည္နူးကာလ်င္ ၊ “ငါေအာင္ၿပီ”ဟု ၊
သံုးလီသံုးခါ ၊ ေအာ္စၪ္မွာပင္ ၊ 
ျပည္ဗာရာမင္း ၾကားသတည္း ။

“အို.ကုဒၵါလ ၊ ငါဧကရာဇ္ ၊
စစ္ဦးကြပ္ကဲ ၊ စစ္ပဲြဦးေဆာင္ ၊
ေအာင္ခဲ့သူပင္ ၊ လူငယ္သင္သည္ ၊
မည္သည့္ျခင္းရာ ၊ ေအာင္နိုင္ပါနည္း” ၊
ဗာရာျပည့္ရွင္ ေမးသတည္း ။

“အသင္မင္းႀကီး ၊ ရန္မီးျပင္ပ ၊
ေအာင္ယံုမွ်ကား ၊ မထူးျခားလွ ၊
စိတၱကိုယ္တြင္း ၊ ရန္သူမင္းကို ၊
ကၽြႏု္ပ္လိုသာ ၊ ေအာင္နိုင္ပါမွ ၊
ဒိ႒ေအာင္ျခင္း ၊ မာရ္ေအာင္မင္း”ဟု ၊
ရွင္းလင္းျပကာ ၊ ကုဒၵါလကား ၊ 
ျမစ္ကမ္းပါးမွာ ၊ အာေပါကသိုဏ္း ၊
မဆိုင္းရႈလ်င္ ၊ ခုပင္ဧကန္ ၊
ဈာန္အဘိညာၪ္ ၊ ရစၪ္ခါတြင္ ၊
ေကာင္းကင္ေပၚၾကြ ၊ ျမတ္ဓမၼကို ၊
ရာဇမင္းႏွင့္ ၊ မင္းခ်င္းတို႕အား ၊
ေဟာၾကားေတာ္မူ ေလသတည္း ။

အာေပါကသိုဏ္း = ေရကိုရႈ၍တရားမွတ္ျခင္း ။

အႏွစ္သာရ
************
( ၁ ) သမၼာဒိ႒ိအျမင္မွန္၍သံေယာဇၪ္ျဖတ္နိုင္မွအတြင္းရန္ ( မိမိစိတ္အလို )
ကိုေအာင္နိုင္သည္ ။
( ၂ ) အတြင္းရန္ေအာင္လ်င္ျပင္ပရန္မ်ားကိုအလြယ္တကူေအာင္နိုင္သည္ ။

ကိုးကား ။…..။ ငါးရာ႔ငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္ ။

ေအာင္နိုင္သူ ( 19 / 11 / 2016 )