ဂိရိဒတၱဇာတ္ - လကၤာကဗ်ာ ( ၂၃ )

တိုင္းျပည္ဗာရာ ၊ “သာမ”ဘုရင္ ၊
အုပ္စိုးလ်င္ကား ၊ ဘုရားေလာင္းလ်ာ ၊
ပညာရွိအမတ္ျဖစ္သတည္း ။

ဘုရင့္ထံမွာ ၊ မဂၤလာျမင္း ၊
မည္ရင္းနာမ ၊ “ပ႑ဝ”အား ၊
ေမြးထားခ်ိန္ၾကာ ၊ ႀကီးျပင္းလာလ်င္ ၊ 
ျမင္းထိန္းရွင္သည္ ၊ ေျခခြင္ရွိေသာ ၊
“ဂိရိဒတၱ”ျဖစ္သတည္း ။

“ဂိရိဒတၱ” ၊ ေရွ႕ကအၿမဲ ၊
ျမင္းကိုဆဲြကာ ၊ သြားေသာခါတြင္ ၊
ျမင္းမွာသူ႕အား ၊ သင္ၾကားေပးသည္ ၊
စဲြမွတ္ရည္လ်င္ ၊ ေျခခြင္ၿပီးသာ ၊
ေနာက္ကပါလ်က္ရွိသတည္း ။

“ပ႑ဝ”ျမင္း ၊ ေျခခြင္ျခင္းကို ၊
မင္းဘုရင္ျမတ္ ၊ ျမင္လတ္ေသာခါ ၊
ေဆးဆရာႏွင့္ ၊ စစ္ပါေသာ္လည္း ၊
သဲကဲြမသိ ၊ ေျဖမရွိ၍ ၊
ကဝိအမတ္အားေမးသတည္း ။

ကဝိဆရာ ၊ ေျဖရွာျခင္းျဖင့္ ၊
ျမင္းထိန္းေျခခြင္ ၊ ျမင္းကျမင္၍ ၊
သင္ယူတုခိုး ၊ အတတ္ဆိုးဟု ၊ 
ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ ၊ သိအပ္ေလျငား ၊
ျမင္းထိန္းအားလ်င္ ၊ လူစားလဲရာ ၊
ျမင္းမွာပံုမွန္ ၊ သဏၭာန္ေျပာင္းကာ ၊ 
ျမင္းေကာင္းျပန္ျဖစ္ေလသတည္း ။

ပညာရွိအမတ္ = ဗုဒၶေလာင္းလ်ာ ။ 
ျမင္းထိန္း ဂိရိဒတၱ = ေဒဝဒတ္ ။

အႏွစ္သာရ
( ၁ ) လူ ၊ သတၱဝါတို႕သည္အတုျမင္အတတ္သင္ေလ႔ရွိသည္ ။
( ၂ ) ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုေသာအတတ္ပညာကိုသာသင္ယူအတု
ခိုးအပ္သည္ ။

ကိုးကား ။…..။ ငါးရာ႔ငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္ ။

ေအာင္နိုင္သူ ( 1 / 12 / 2016 )